Bacheca
Duo Reges: constructio interrete. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;
- Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Haec dicuntur inconstantissime. Quis istud, quaeso, nesciebat? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Respondeat totidem verbis. Rationis enim perfectio est virtus; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Cur post Tarentum ad Archytam? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Tanta vis admonitionis inest in locis; Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?